INSTRUCIÓNS PARA TOMAR CAFÉ

     Os rapaces e as rapazas de 3º ESO comezamos o curso lendo Instrucións para tomar café de  Manuel Núñez Singala. Na reunión que dedicamos a falar do libro comentamos que o título nos parecera moi curioso e incluso un  chisco enganoso.  Son contos  moi breves (case microrrelatos) de temas moi diversos que ofrecen unha radiografía do ser humano con pequenas reflexións ao xeito de pinceladas que debuxan a  nosa sociedade.  Divídese en catro seccións: “Libro de reclamacións”, “Libro de estilo”, “Libro de instrucións” e “Libro de contos”.  No terceiro apartado  o autor inclúe o seguinte aviso: As presentes instrucións  diríxense  a todos aqueles visitantes  non galegos que se achegan por primeira vez ao noso país. Tamén aos galegos con sentido do humor. Estes textos achégannos un retrato da nosa cultura e  da maneira de ser que nos identifica e singulariza como galegos.

     Un  dos relatos dos que falamos  na posta en común foi o titulado “Cocido familiar” no que se vai narrando dunha maneira moi peculiar a xuntanza no Entroido dunha familia. A nai é a encargada de facer a comida para os fillos e as súas respectivas parellas. O curioso da situación é que como todos teñen moitas suxestións ou restricións sobre a maneira de facer o cocido, a cociñeira decide presentar unha fonte baleira.   Para nós, a actitude da muller representa unha rebelión ante a incomprensión e a escasa valoración do seu traballo.

      Outro dos relatos comentados foi  “Instrucións para pedir cousas”. Neste caso o autor presenta  de maneira irónica unha serie de tópicos ou  estereotipos asociados coa maneira de ser dos galegos. A famosa retranca ou  o feito de non dicir claramente a idea que se quere comunicar definen a nosa identidade como pobo.  Os galegos non lle dicimos a ninguén se pode levarnos á casa; damos un rodeo e preguntámoslle se trouxo coche agardando que nos pregunte se queremos que nos leve. Pareceunos moi divertida e ocorrente esta reflexión e sentímonos identificados con moitas da situacións que se presentan neste texto.

     Rematamos esta crónica escollendo novas lecturas: unha escolma de Relatos escalofriantes de Roald Dahl e de Contos de Edgard Allan Poe.

LA HISTORIA DE JULIAN

      Os fendetestas de 2º de ESO lemos o pasado ano La lección de August e vimos tamén a película. Como foi un libro que nos gustou, decidimos arrancar este curso coa lectura de La historia de Julian, que vén sendo unha continuación do libro do que falamos ao comezo. 

      En La lección de August aparece a historia contada desde distintos puntos de vista: cada personaxe presenta os feitos e veos desde o seu ángulo. Moitos deles falan, no capítulo no que eles son narradores, de Julian, ese rapaz que se convirte no gran inimigo, case enfermizo, do bo de Auggi: non só o acosa, senón que ademais os pais -sobre todo a nai- xustifica esa actitude. 

      Nesta "segunda parte", vemos como Julian é así porque seus pais o educaron para que fose así: a nai é unha persoa soberbia e pouco humana, á que lle resulta imposible entender como un neno coma Auggi pode ir a un colexio normal, onde a maior parte do alumnado ten un aspecto físico "normal".

    Iso deunos pé a falar da importancia que teñen os pais na educación dos fillos: somos o que nosos pais fan de nós, eles son os nosos referentes. Educar é algo moi serio e de facelo ben ou mal vai depender na maioría dos casos a vida futura dos máis novos. 

       A lectura do libro axudounos tamén a recordar o importantes que son, moitas veces, os avós: persoas cheas de experiencia e sabiduría, que poden aportar moito aos máis novos. 

      Finalmente, quedounos moi claro que todos podemos cometer erros, coma Julian: e deses erros convén aprender para ser mellores e para non volver a tropezar na mesma pedra... Ah, e que ninguén é perfecto e que os defetos morais e éticos son moito máis perigosos e dañinos que os físicos!!

ESTAMOS LENDO...

      Neste primeiro trimestre do curso a rapazada e as profesoras que forman parte do Club de Lectura  Fendetestas están somerxéndose na maxia da lectura de maneiras moi diversas.

       Un grupo formado polos  integrantes  máis novos do club  (1º ESO) comezou cos relatos  de Fina Casalderrey e Francisco Castro agrupados baixo o  título O neno can.  Outro dos grupos  optou por Querido hijo: estamos en huelga de Jordi Sierra .En 2º están inmersos  en La historia de Julián de R. J. Palacio dando así continuidade a La leccion de August,  lida o ano pasado.

     Os veteranos de 3º están seguindo as irónicas Instrucións para tomar café que nos ofrece Manuel Núñez Singala. En 4º ESO, uns optaron pola novela gráfica con Cometas en el cielo  de Khaled Hosseini e outros escolleron  Os nenos da varíola de María Solar.

     Os membros do club que xa están en 1º Bacharelato andan a relacionar uns poemas de Rosalía de Castro cuns estraños e inquietantes asasinatos que o escritor Pedro Feijoo  nos relata en   A memoria da choiva.

     Para rematar este adianto, os grupos de Francés de 4º ESO len Vingt mille lieues sous les mers de Jules Verne e, en 1º Bacharelato, Poil de Carotte de  Jules  Renard.

     Como xa é habitual, daremos conta das impresións que estas lecturas nos susciten a través deste blog.

NOVAS LECTURAS

           

     Na procura de novas propostas  para o noso club prestamos unha especial atención ás novidades literarias que o mercado editorial nos ofrece. Nesta liña está a ópera prima de Lito Vila Baleato que leva por título Campus morte.  Unha trama de crime e intriga que está seleccionada como finalista na XV edición do Premio Martín Sarmiento.

     Laura Míguez (La Laurateca) achéganos unha interesante recensión crítica sobre a obra: 

Por desgraza, levo uns meses inmersa nun parón lector que me está custando superar. O idóneo para estes casos é escoller un bo libro, algo que enganche e que teña unha trama rápida e fluída. Se a todo iso lle engades que o libro non teña demasiadas páxinas para non desanimarte e deixalo a medias, terás a receita perfecta para saír adiante. Eu atopei ese libro. Publicado este ano, Campus morte, é a primeira novela do seu autor, Lito Vila Baleato, que comeza moi forte no mundo da escrita.

O título chama bastante a atención e é o resumo perfecto da trama da obra. No Campus Sur da Universidade de Santiago houbo un asasinato, ou quizais máis dun… Iago Miranda, profesor de universidade, recibe unhas mensaxes desesperadas e chamadas perdidas do seu amigo Martín mentres está dando clase, e cando intenta poñerse en contacto con el, non o consegue. O único que sabe é que deixou un sobre para el nun lugar coñecido por ambos, e que debe ir recollelo se lle pasa algo. Pouco despois aparece o seu cadáver, mallado e con só nove dedos nas mans. Por se fora pouco inquietante, Martín andaba a investigar o caso de Kathrin, unha estudante de Erasmus que morrera fai 15 anos nese lugar. Iago, en compañía de amigos e familiares, intenta descubrir quen matou ao seu amigo e por que, poñendo en risco a súa propia vida.

Campus morte é unha novela de suspense que, malia a sinxeleza da súa trama, engancha dende o comezo, xa que a forma de narrar do autor é sublime e fai que medre unha sensación de estrés por descubrir o nome do asasino. Para min, isto e o rápido que avanza a acción son os puntos positivos da novela. Porén, creo que Lito Vila podía aproveitar aínda máis a historia que creou, enredando máis os acontecementos e engadindo máis matices á psicoloxía de cada personaxe, construíndo un interior máis profundo para algúns como Martín ou Iago. Atopeinos a todos un pouco incompletos e simples, debido quizais á escasa lonxitude do libro. En menos de 200 páxinas é complicado caracterizar por completo a cada persoa que intervén na historia, pero non é imposible. Se comparo a dificultade da trama e a caracterización das personaxes coa doutros libros de temática semellante, Campus morte non quedaría en moi bo lugar. O primeiro que se me ven á cabeza é Memoria da choiva, de Pedro Feijoo, unha novela tamén recente que probablemente sexa das mellores lecturas que puideron caer ata agora nas miñas mans. Nela, o autor soubo aproveitar por completo a trama da obra, e complicala ata un punto sorprendente, que me fai pensar no marabilloso que pode ser o cerebro humano á hora de fabricar historias. En cambio, á novela protagonista desta recensión fun capaz de adiviñarlle o final cando ía, máis ou menos, pola metade da novela. Debo engadir que sempre fallo ao intentar adiviñar o desenlace dunha obra, polo que vos podedes facer unha idea do mal que o fixo o autor. Por outra parte, non sei se Lito Vila ten pensado facer unha segunda parte, porque algúns fíos da historia quedaron sen pechar…

Non obstante, aínda que fora tan sincera co parágrafo anterior, tamén o vou ser neste ao dicir que o libro, ao fin e ao cabo, gustoume. Considero que é a lectura idónea para pasar un bo anaco e, ao cabo de dúas semanas, ter esquecida a trama do libro por completo. Recoméndollo a todas aquelas persoas que gocen cos libros de intriga e misterio, pero que non esperen atoparse con algo ao estilo de Sir Arthur Conan Doyle, porque hai nivel, pero non tanto. Elemental, queridos lectores. 

                                                                                   Laura Míguez (2º Bach B)