O QUE ARDE

       O pasado día 23 de outubro visitamos a sala Númax en Santiago de Compostela para asistir  co alumnado de 3º, 4º ESO e 1º de bacharelato á proxección da galardoada  longametraxe de Oliver Laxe: O que arde. 

      A maioría coincidiu en sinalar que, se ben ao comezo resultou un chisco lenta, non  lles pareceu en ningún momento aburrida. Tamén se destacou o feito de que aínda que os diálogos eran breves e concentrados  estaban marabillosamente  ben seleccionados.  Moitas veces os personaxes transmitían moito máis simplemente coas súas miradas e expresións.  O actor e a actriz protagonistas amosaron unha capacidade interpretativa que lles permitiu aos espectadores identificarse cos personaxes de Amador e Benedicta con moita facilidade.  Non foron poucos os que declararon sentirse totalmente cativados pola actitude de amor incondicional da nai que acolle ao seu fillo sen pedirlle ningún tipo de explicación. 

      A beleza das imaxes foi outro dos aspectos que suscitou máis acordo.  Temas como a conservación da natureza ou a minusvaloración do rural  combináronse con reflexións sobre os prexuízos ou a intolerancia. Pero, sen dúbida, o que máis controversia  e debate suscitou foi a culpabilidade ou inocencia de Amador e o  pouco clarificador final (coa desaparición de Luna incluída).

      Cómpre dicir que non foron poucos os que  amosaron a súa sorpresa polo impacto producido por unha película sobre a que non tiñan demasiadas expectativas pero que conseguiu conmovelos dun xeito especial.

       Compartimos algunhas desas impresións:

 A escena inicial da obra conta cun interesante uso dos planos:  contrapicados cando se enfocan os” bulldozer”, resaltando o seu poder ante as árbores, que caen como fichas de dominó  e que, á súa vez, están nun plano picado, que realza a súa indefensión. De repente a música vólvese máis solemne: aparece un tronco vello que parece plantar cara  ás máquinas. Tamén a iluminación escollida pode ter unha razón: o parabrisas reflicte a luz escondendo a face do condutor, desta maneira deshumaniza os vehículos e dálles  un carácter máis monstruoso.

                                                                                                          Fátima  Ramos 1º Bach A

 O que máis me asombrou, sen dúbida foron os diálogos, xa que apenas hai, pero con tan poucas palabras transmítense moitos sentimentos. Un bo exemplo é unha das primeiras escenas cando Amador se reencontra coa súa nai, este saúdaa e o único que ela lle pregunta a modo de resposta é: “tes fame?”

                                                                                                      Elena Naveira 1º Bach A

 A longametraxe O que arde expresa moi ben como é a xente do rural en Galicia  e como  é a súa vida.  Gustoume que se tratase a problemática dos incendios forestais xa que  é un tema que nos afecta  e do que se debería falar máis.

                                                                                                   Pedro Seoane  4º ESO B

É  un filme no que o diálogo se deixa nun segundo plano, mentres que as imaxes e sons destacan conseguindo que o espectador logre empatizar  cos personaxes e a historia.O que menos me gustou foi o final tan aberto que me resultou frustrante non saber como remata a historia. Pero tamén teño que recoñecer que este final foi un logro do director xa que conseguiu facerme pensar.

                                                                                                        Laura Astray  4º ESO A

É unha película que nos fai pensar e nos obriga a recapacitar sobre temas como a vida no campo, os incendios, os prexuízos, a reinserción na sociedade...

                                                                                                         María Conde 3º ESO A

O director non tenta convencernos de nada, nin buscar culpables ou falar de bos e malos. El quere que empaticemos co protagonista e que entendamos que todos  precisamos ser perdoados xa que somos humanos, cos nosos defectos e coas nosas virtudes.

                                                                                                     Nuno Couso 3º ESO A

O máis intrigante de toda a película é sen dúbida o final: a existencia de dúas posibilidades e ningunha resposta que nos explique o sucedido contribúen a chamar a atención do espectador e a promover a reflexión sobre moitos temas. Totalmente recomendable.

                                                                                                    Yaiza Grandío 1º Bach A

Gustoume moito que o actor e a actriz principais non fosen profesionais. Encantoume  Benedicta, unha señora de 85 anos  tan chea de vitalidade e enerxía que se movía como unha moza.

                                                                                                                Ariadna Fernández  3º ESO A

 Queremos rematar esta crónica-recensión da actividade dando as  grazas a Oliver Laxe e a todo o equipo que participou na rodaxe desta longametraxe por ofrecernos unha interesante reflexión sobre a temática dos incendios pero tamén unha lección de vida, respecto e tolerancia.