A NETA DO SEÑOR LINH

     Un ancián foxe da guerra  a un país occidental acompañado da  única supervivente da súa familia: a súa neta, un bebé chamado Sang Diu (Mañá doce). A sensación de  desprotección que experimenta  o protagonista nun país e nunha cultura allea acrecéntase polo descoñecemento total  do idioma.  Dorido e triste, o ancián é  instalado nun piso de refuxiados,  onde non consegue conectar cos seus compatriotas que parecen observalo  de xeito estraño chegando incluso a burlarse del. Neste mar de illamento e soidade,  nun paseo pola cidade estraña e ameazante, coñece a un home viúvo (o señor Bark) e  ambos conseguen, a pesar da barreira do idioma,  iniciar unha sólida amizade.  Posteriormente o señor Linh é trasladado  a un centro psiquiátrico e este feito provoca que perda o contacto co seu novo amigo. Finalmente conseguen reencontrarse, pero a historia tennos reservado un sorprendente desenlace.

     O libro ofrece dúas lecturas posibles: unha inicial, onde determinados aspectos da  historia parecen non encaixar completamente  e, unha segunda na que o sorprendente final ofrece unha reinterpretación totalmente coherente.  Preferimos non desvelar a sorpresa, que lle engade un valor incuestionable á historia, dado que algúns dos fendetestas lectores desta obra   non se  decataron  do feito en cuestión ata a sesión onde se realizou a análise conxunta. 

     Jin Lei Dong recoméndanos esta obra de Philippe Claudel a pesar de que lle pareceu tremendamente triste e conmovedora.  Velaquí as súas palabras: A lectura produciume moitos sentimentos negativos de rexeitamento contra a sociedade que permite a existencia das guerras e das graves consecuencias que estas provocan. A parte positiva sería, sen dúbida, a amizade que os dous homes comezan e a esperanza que este feito implica.  Como emigrante que son sentinme moi identificado coa temática  do libro e co personaxe do señor Linh. É moi duro estar nun país que non é o teu, moitas veces sentes como a maioría da xente non se comporta adecuadamente contigo. Eu recomendaría este libro a aquelas persoas que sexan sensibles e que queiran poñerse no lugar dos que sofren.

     Non deixedes de ler esta crúa e fermosa reflexión sobre a soidade, o exilio, as guerras, a vellez... pero tamén sobre  a amizade que simboliza, sen dúbida,  unha luz na escuridade. Un canto á esperanza.