CONTAMOS CONTOS DE MEDO

 As fronteiras do medo de Agustín Fernández Paz e As mans do medo de Xosé Miranda foron o punto de partida da andaina do noso club para os rapaces e rapazas de 2º ESO. Na primeira xuntanza realizamos unha sesión de contacontos baseada nestas lecturas. Tentamos así recuperar a vella tradición da literatura popular de transmisión oral, a dos contos narrados á calor da lareira. 

Para desenvolver esta actividade, cada un escolleu o relato que máis lle gustou e, a continuación, desenvolveu as súas dotes de contador ou contadora tendo aos compañeiros e compañeiras como auditorio.  Ángela Doval relatounos unha historia dunha misteriosa casa onde había un pozo asociado cunha estraña desaparición.  Nerea Pérez levounos a Transilvania cun inquietante conto de vampiros.  Paula Sánchez relatounos unha historia cun final sorprendente titulada “Os fillos de Hamlet”.  Brais Castro e Dalvin Peña contáronnos a experiencia dun home que  unha noite notou como  alguén lle arrincaba  as entrañas do peito. 

Na sesión de contacontos falamos  tamén da relación da literatura de terror co cinema. Lembramos   versións cinematográficas de clásicos da literatura universal e comentamos estreas recentes como It (baseada nun libro do escritor Stephen King).

Nunha segunda reunión acordamos analizar o relato que dá título ao libro de Xosé Miranda: As mans do medo. Todos estivemos de acordo en valoralo  positivamente  e en cualificalo como  un pouco desagradable, desacougante e ata noxento. Fixámonos nunha técnica presente no conto que se relaciona coa literatura de transmisión oral: as continuas chamadas ao lector para captar a  atención e favorecer a súa implicación emocional na historia. Falamos dunha referencia literaria presente ao longo de toda a narración: Frankestein. A mención a esta obra clásica da literatura universal está  relacionada co argumento do conto: un home atopa unhas mans humanas que parecen estar vivas  e que dominan a mente do protagonista ata que conseguen ser implantadas no seu corpo. Tamén nos chamou a atención o final, que deixa aberta unha continuación do relato  moi inquietante. Comentamos  esta técnica moi utilizada na literatura de misterio, e reflexionamos sobre o feito de que resulta máis desacougante non contar exactamente como remata a historia deixando que os lectores imaxinen o seu propio desenlace.