27 may 2013

CHARLANDO SOBRE CRISTOPHER BOONE Y SOBRE RAYMOND BABBIT

Hoy hemos dedicado la sesión del club de lectura a charlar sobre Raymond, protagonista de Rain man y sobre Cristopher, el muchacho que tanto nos atrajo en El curioso incidente... Aquí os dejamos un par de opiniones, vertidas en nuestra tertulia, sobre el libro y la película. 

El libro de M. Haddon ha hecho que abramos los ojos más de lo habitual para ver una parcela de la realidad que desconocíamos: el mundo del autismo. La asombrosa historia de Cristopher nos acerca a la forma de vida y a las patologías de las personas afectadas con este síndrome... y nos muestra que el espíritu de superación es una pieza fundamental en la vida DE TODOS. 

Despues de leer el libro, ver una  película como Rain man nos ha permitido ver con mayor claridad en qué consiste el comportamiento de este tipo de enfermos. Y lo más interesante: hemos  observado la evolución que experimentan  cuando su entorno  trata de entenderlos y ayudarlos. 
Esta claro que no habríamos visto del mismo modo la película si antes no hubiésemos leído la novela: probablemente habríamos visto comicidad... en donde no la hay. 

Para saber más acerca del mundo del autismo, de la figura de los savants y sobre sus peculiaridades, podéis acceder a nuevos datos a través de los siguientes enlaces:

http://autismodiario.org/2012/07/03/el-verdadero-rain-man/

http://www.taringa.net/posts/info/1446287/Mentes-brillantes-entre-el-genio-y-el-autismo.html

http://www.youtube.com/watch?v=JrhLWoMl7_Y

24 may 2013

MICRORRELATOS: TODO UN MUNDO PARA FABULAR

      Os fendetestas de 3º e 4º estamos a traballar cun tipo de literatura relativamente novo: os microrrelatos. Son para nós como pratos a medio cociñar que temos que pór ao lume e seguir botándolles ingredientes ata que estén listos. Resúltanos un tipo de literatura moi curioso, porque a partires dunha única narración cada un de nós obtén resultados ben distintos: resulta que os lectores, neste caso, entramos no campo do escritor... e tamén creamos. 

   
       Estes días andamos dándolle voltas a dúas pequenas narracións do narrador leonés  Luis Mateo Díez (en Los males menores podedes apreciar a gran calidade deste autor como creador de microrrelatos) . Aquí as deixamos por se son do voso interese... e queredes convertervos, por uns minutos, en escritores. 


La Carta

 Todas las mañanas llego a la oficina, me siento, enciendo la lámpara, abro el portafolios y antes de empezar la tarea diaria, escribo una línea en una larga carta donde, desde hace seis años, explico minuciosamente las razones de mi suicidio.



Autobús

 Ella sube al autobús en la misma parada, siempre a la misma hora, y una sonrisa mutua, que ya no recuerdo de cuándo procede, nos une en el viaje trivial, en la monotonía de nuestra costumbre.
   Se baja en la parada anterior a la mía y otra sonrisa furtiva marca la muda despedida hasta el día siguiente.
   Cuando algunas veces no coincidimos, soy un ser desgraciado que se interna en la rutina de la mañana como en un bosque oscuro.
   Entonces el día se desploma hecho pedazos y la noche es una larga y nerviosa vigilia dominada por la sospecha de que acaso no vuelva a verla.


10 may 2013

¿ PUEDE CLARA DICE DEJARNOS INDIFERENTES?




  Los Fendetestas de 3º y 4º de ESO tenemos estos días la novela Clara dice, de Carlos Roncero, rondando continuamente por nuestras mentes. Hemos mantenido ya varias tertulias entorno a los temas y a la técnica de la novela: tenemos claro que no es un libro cualquiera. Aquí os dejamos alguna de las ideas que han vertebrado nuestras conversaciones; esperamos que os interesen.
 

- Los adolescentes a veces no nos damos cuenta del peligro de la Red: somos excesivamente inocentes e irresponsables con el uso de algunas opciones de Internet.
 
- Los abusos y daños a través de conversaciones en el ordenador son tan frecuentes que tienen ya nombres precisos y son delitos. Perseo practica el GROOMING con Clara, Julieta y con la hija de Cuca Fernández. Hemos hablado también del SEXTING.
 
- La dimensión humana de la obra tiene un gran valor: el hecho de que parte de la narración la haga la madre de Clara, rota de dolor, hace que el lector se ponga en su lugar. La lección es tremenda.
 
- Leer este libro no sólo nos ha servido para reflexionar sobre un tema actual (los abusos a través de Internet), sino también para charlar sobre mitología: hemos investigado sobre Perseo y Medusa, así como sobre Teseo y el Minotauro.

      Todos nosotros creemos que es una novela especialmente recomendable para el público adolescente,  por la cercanía a nuestro mundo  de los hechos que relata  y por lo peligrosos que resultan. ¡Animaos! La historia de Clara no os dejará indiferentes...  


24 abr 2013

ENTREVISTA A CARLOS NEGRO NA XX SEMANA CULTURAL DO IES DE CURTIS

Velaquí vos deixamos a entrevista que lle fixemos os Fendetestas a Carlos Negro dentro da nosa Semana Cultural.





10 abr 2013

La hija de la noche




 
En esta novela Laura Gallego utliza los ingredientes que más nos gustan: el misterio, la aventura y la fantasía. 
 

La llegada de Isabelle a su pueblo natal provoca en sus vecinos cierta intriga y rabia, porque su pasado era muy turbio y su relación con estos era muy tensa.
La aparición de una vaca desangrada desencadena la investigación de Max y de otros tres jóvenes que se enfrentan a un hecho tenebroso. Todos ellos consiguen desvelar un misterio de amor, entrega y sacrificio.

Este tipo de libros son los que escribe Laura Gallego, responsable de una página web muy interesante y muy cercana a los lectores de nuestra edad. Si pinchas aquí podrás visitarla y conocer el universo literario de una joven escritora de fantasía.
 

Nos ha gustado este libro porque tiene cierto punto de misterio hasta el final y conoces los hechos al mismo tiempo que los investigadores.

8 abr 2013

UNHA TARDE DE POESÍA PARA NON ESQUECER...

Aquí vos deixamos unha montaxe como mostra do noso encontro co poeta Carlos Negro, o pasado 18 de marzo. Realmente fíxonos pasar unha tarde ben entretida, subidos nesa obra tan próxima a nós que é Makinaria, e percorrendo a todo gas o que pode ser, ou non ser, o futuro despois dunha curva...

3 abr 2013

ADIÓS... AL AMOR EN LOS TIEMPOS DEL CÓLERA


           El  pasado mes, uno de los grupos de lectores de 1º BAC dio por finalizada la lectura y la tertulia entorno a esa magnífica obra  que es  El amor en los tiempos del cólera. Aquí os dejamos algunas de las opiniones que sobre la novela han dejado algunos de nuestros fendetestas: 




  • Simplemente impresionante, como unha historia tan simple como esta historia de desamor se pode estender durante tantas páxinas sen deixar de sorprendernos.   Penso que é das poucas obras que o consegue; que logra levarnos da alegría á pena, do amor ao desamor, da seriedade á risa... Que sabe mover sentimentos contrapostos de xeito tan rápido, pero tan agradable e sorprendente.
   Marabillosa, totalmente recomendable.      (Alba)

  • El amor en los tiempos del cólera es una obra espectacular a través de la cual es fácil situarnos en la época –entre finales del siglo XIX y principios del XX- y disfrutar a la vez con el realismo de los personajes, que parecen de carne y hueso. También me gusta la capacidad del escritor colombiano para contar la historia como si estuviera dentro del pellejo de los personajes femeninos y cómo deja traslucir un sutil sentido del humor a lo largo de toda la novela.
   Desde mi punto de vista, es una obra recomendable para todos aquellos a los que les gusta la temática amorosa y los resortes que la mueven.           (Paula)

  • Esta novela es una magna síntesis de García Márquez sobre la mujer, una sabia disección del subconsciente femenino.                   (Daniel)

  • Lo que más me sorprende es la capacidad de García Márquez para tratar desde perspectivas dispares la visión del amor, perspectivas que, aplicadas a la novela, son descritas con maestría: el amor de Fermina, Juvenal y Florentino, que son todos totalmente distintos.
   Además, sorprende la forma en la que el autor describe los sentimientos femeninos que, aunque no tendría por qué conocerlos tan bien, plasma con gran acierto.                      (Sofía)

22 mar 2013

LENDO A AGUSTÍN FERNÁNDEZ PAZ


 Os Fendetestas de 1º ESO despois de comentar O laboratorio do doutor Nogueira (libro proposto  neste trimestre na materia de Lingua e Literatura) estivemos decidindo que lectura escoller para comezar estas vacacións. Moitos  quedamos con ganas  de saber máis sobre  Agustín Fernández Paz porque nos chamou moito a atención o feito de que aparecese como personaxe no libro. Como escoitamos varios comentarios de compañeiros aos que lles gustaba moito este autor, pareceunos que unha boa maneira sería ler algunha outra obra del. Barallamos diversas posibilidades,  e ao final a escolla foi variada: a maioría eliximos Trece anos de Branca, pero hai que dicir que  a algúns pareceunos que As flores radiactivas  tamén trataba un tema moi interesante. Por iso decidimos quedar con esa dobre opción de lectura.
 As temáticas das dúas obras son ben diferentes, se ben teñen en común o feito de ter sido escritas por un dos escritores máis recoñecido e premiado da nosa literatura. Á volta de Semana Santa daremos conta das nosas impresións sobre estes dous libros.

21 mar 2013

ENCONTRO CO POETA: VERSOS A TODO GAS





O pasado luns, 18 de marzo, tivemos a gran sorte de recibir na nosa biblioteca o poeta Carlos Negro. Cos seus versos e co seu entusiasmo pola poesía levounos a todo gas polas corredoiras e canteiras de Makinaria, ese mundo creado por el onde a adrenalina, a velocidade, o ligue, a música...e o perigo e as bágoas, van sentados nos asientos dianteiros dese bólido que é a xuventude. 





Grazas, Carlos, por facernos sentir tan preto o que a cotío sentimos tan lonxe. 

14 mar 2013

EL CURIOSO INCIDENTE DEL PERRO A MEDIANOCHE: unha novela que non nos deixou indiferentes




  • É unha novela que manifesta unha problemática real, o síndrome de Asperger. Contén a dose exacta de aventuras, misterio e emoción e, de igual forma, é unha historia reflexiva e cercana.
   Foi para min toda unha ensinanza para coñecer unha forma de vida que non é doado imaxinar por ti mesma; é tamén unha posibilidade para ter unha mentalidade aberta a todo o que se nos escapa.
      (Sofía Dono)

  • Sorprendeume a valentía coa que Christopher afrontaba algunhas situacións; pero tamén a inmadurez dos seus actos, xa que non sabe afrontar o día a día da vida cotiá. O que é non moi complicado para calquera é imposible para el.
(Vanesa Garea)

  • É increíble que a xente non intente acostumarse a Christopher como el se intenta acostumar a nós, a pesar da súa enfermidade…
(Ana Pardo)

  • Mentir é algo cotiá na vida dunha persoa normal entre comiñas, pero o protagonista desta novela ensinounos a vida dende un punto  oposto, onde non  dicir a verdade non é só absurdo senón imposible.
(Paula Pintor)

  • En principio o que máis pode impresionar é a enfermidade do protagonista, as cousas que lle gustan, o seu comportamento… Pero a min foi a actitude que teñen os seus pais fronte á enfermidade de Christopher.
(Natalia Suárez)

8 mar 2013

XUVENTUDE, VELOCIDADE, MÚSICA, ROLLITO E... PERIGO!

            Xa lemos os poemas de Makinaria e querémosvos falar deste libro que non nos deixou indiferentes. Ó longo de todo o libro están presentes os mozos, os coches, a velocidade, a música tecno, o rollito sentimental... e a morte como algo que pode estar en calquer curva de calquera sábado pola noite. Tamén, segundo imos lendo, van adquirindo maior presenza os pais.
          Tres cousas nos chamaron moito a atención:
          - Que esta obra, feita por un adulto, hai que dicilo,  vaia envolvéndonos e levándonos con ela case                 como se formásemos parte dos poemas. Nós pensamos que efectivamente estamos neles, son pedazos de experiencias que podería vivir calquera de nós. 
          - Que cando imos xa a toda velocidade, metidos de cheo no ritmo tolo, vertixinoso dos poemas, "batamos" coas dúas últimas partes (061 e Game Over) de Makinaria: parecéronnos mensaxes tan fermosos como impactantes. O efecto de choque, de chamada de atención é tan violento que o sorriso e o gozo dos poemas anteriores quedou xeado nos nosos beizos. Se o autor pretende facer unha chamada de atención ós lectores, o obxectivo está totalmente conseguido. 
          - O autor verte nas poesías de Makinaria ingredientes de diversa índole: ritmo, velocidade, videoxogos, amor, desgraza... e MOITA MÚSICA. Por certo, chamounos a atención a referencia inicial do libro a Bruce Springsteen e dous poemas que levan título de dúas cancións súas. Cómpre dicir que a maior parte de nós non o coñeciamos... para sorpresa da nosa profesora!. Adicamos unha sesión a poñernos ao día sobre o tema. Velaquí dous vídeos: un de presentación, onde aparece unha das cancións máis coñecidas do rockeiro, e outro que recolle a canción que serve de título a un dos poemas do libro.

        Por certo... o vindeiro luns, 18 de marzo, estará connosco Carlos Negro no instituto para falarnos da súa obra. 





7 mar 2013

VER PARA... LEER


      Estos días, los Fendetestas de uno de los grupos de 1º BAC,  hemos estado  acabando la lectura de Pic-nic de Fernando Arrabal. Esta obra teatral presenta una situación absurda: unos padres visitan a un soldado en medio de la guerra, como si nada estuviese sucediendo. Hemos hablado acerca de la intención de denuncia por parte del autor: la obra es un alegato contra el sinsentido de las guerras y una defensa de la inocencia de quienes luchan en ella forzados por las circunstancias. Nos ha sorprendido como puede decirse tanto y tan profundo en una obra que parece tremendamente sencilla y corta.

   




Finalmente, no hemos podido resistir la tentación de rendirnos a la evidencia y comparar el humor de Arrabal con el del ya desaparecido Gila. ¡Que lo disfrutéis!.




QUEN DIXO QUE A POESÍA ERA ABURRIDA?


Nestes meses de febreiro e marzo andamos, os Fendetestas de 3º e 4º ESO,  a descubrir novos camiños polo enorme mundo da literatura. Para iso levamos debaixo do brazo dúas obras poéticas moi actuales: Makinaria, de Carlos Negro (en galego), e Esto y ESO  de Raúl Vacas (en castelán).
Nós pensabamos que a poesía era só a que aparecía nos libros de texto, que, hai que dicilo, non nos gustaba moito (salvo algunhas excepcións, como Bécquer, Neruda...). Con Negro e Vacas descubrimos que a poesía deles está feita con persoas, obxectos e sentementos que tocamos ou sentimos todos os días. A poesía é con eles entretida e moi próxima. É a realidade posta en letras.

Gústanos.  E para saber se a vós tamén vos pode enganchar, velaquí dous poemiñas dos que falamos no club ( o primeiro, de Raúl Vacas e o segundo, de Carlos Negro.


IBUPROFENO, 600 MG

Doctor, me duele España, ¿qué me pasa?
Es un doctor civil, peninsular.
Me duelen las milicias, firmes, ¡ar!
Me duele la nostalgia hecha a la brasa.

Me duelen los burgueses, la argamasa.
Me duelen los mendigos y el caviar.
Me duelen Shopenhauer y el altar. 

Me duele esta nación y su carcasa.
Me duele el soñador, la oligarquía. 
Me duelen cuatro siglos que se han ido.
me duele esta feliz ramplonería. 

Me duelen el silencio y el aullido.
Me duelen los poetas, la hidalguía.
Me duele el ataúd donde he nacido. 


AUTOPSIA

Dezanove anos, 
dezaseis válvulas, 
douscentos cabalos, 
medio gramo
de euforia
no sangue:
sí xa o levaron para o tanatorio.

22 feb 2013

O MISTERIO DAS BADALADAS

Os Fendetestas de 1º da ESO estivemos lendo O misterio das badaladas. Os comentarios sobre a obra foron bastante dispares, houbo algúns membros do grupo que expresaron o moito que os intrigara e que non podían deixar de ler; outros (menos afeccionados aos libros de misterio)  non foron da mesma opinión. Mentres  buscamos unha nova proposta de lectura para esta avaliación, deixámosvos unha pequena recensión elaborada por Rodrigo , un dos incondicionais da narrativa de intriga.

Este libro conta a historia de cinco nenos que unha noite escoitan tocar o novo reloxo da vila trece badaladas en vez de doce. A partir de aí os rapaces investigan o misterio ata descubrir a razón pola que se produce ese feito. Alguén lles vai dando unha serie de enigmas que eles teñen que descifrar.
Este libro de Xabier Docampo gustoume moito porque ten moita intriga e é moi fácil de ler. Ademais o misterio non remata xa que ao final o reloxo dá once badaladas en vez de doce. Eu recomendaría este libro a todos os rapaces e rapazas que queiran pasar un anaco entretido e resolver un misterio.
O autor deste libro, como xa dixen, é Xabier P. Docampo que é mestre, escritor, contacontos, actor de teatro, guionista e experto en bibliotecas escolares. Das súas obras destacamos Cando petan na porta pola noite coa que obtivo o Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil en 1995.

                                                                                                     Rodrigo  Matos Barral 1º ESO B


18 feb 2013

MAKINARIA PARA 3º E 4º DE ESO... E TAMÉN UN POUCO DE ESTO E ESO...



 

 
       Desde as últimas semanas de xaneiro andamos a voltas coa poesía en galego e en castelán. O obxectivo que nos propoñemos é , de entrada, sentir  a poesía como algo próximo e actual, como unha parte máis da realidade: os creadores de textos poéticos respiran o mesmo aire ca nós, pisan o mesmo chan... algo terán pois en común cos que os lemos. Imos pois tratar de buscar esa "zona común" e de camiñar un pouco por ela.
        
Estamos a ler a Carlos Negro e a Raúl Vacas. O primeiro lévanos, como un furacán, ó mundo dos motores, da noite, da velocidade, do perigo na carretera... e da morte. Co segundo entramos na poesía como xogo: a intertextualidade, a sociedade de consumo, a mestura de textos que nada teñen que ver, a relación entre poesía e as diferentes áreas do currículo... En definitiva, cada día ábrensenos un pouquiño máis os ollos e a boca, ó entender que  poesía non é unha estrela inalcanzable no firmamento, senón unha mazá de ouro á que todos nós lle podemos botar a man.

LEYENDO LA ESTANQUERA DE VALLECAS

       Un grupo de Fendetestas de 1º BAC hemos retomado, después de leer,el pasado curso, Las bicicletas son para el verano, el hábito de leer teatro. En este caso, le ha tocado turno a J.L. Alonso de Santos, con La estanquera de Vallecas: seguimos, pues, en la senda de la tragicomedia y del enfoque realista.
 
      No sólo nos centraremos en los elementos constitutivos de la obra: hablaremos también del inicio de la década de los años 80: política, economía, música... Prometemos teneros al tanto... ¡ Ah! Y después, cómo no, veremos la versión cinematográfica hecha por Eloy de la Iglesia.

28 ene 2013

PUNTO FINAL PARA LA VERDAD SOBRE EL CASO SAVOLTA

Ha habido opiniones distintas sobre esta novela de Mendoza. Por ejemplo, a David no le ha entusiasmado: considera que hay demasiados personajes, el desorden temporal hace que pueda ser difícil seguir el hilo de la acción... Sin embargo, a Alberto le ha parecido una novela interesante: en conjunto, la acción le parece entretenida, bien construida y con un ingrediente humorístico importante.


Tal vez lo más curioso de la obra es la mezcla de subgéneros novelescos que hace el autor, para un lector atento y con ciertos conocimientos de literatura e historia. En La verdad sobre el caso Savolta podemos encontrar rasgos de:

- La novela policiaca (son asesinados varios personajes -Savolta, Claudedeu, Pajarito de Soto...-,hay una investigación policial y se descubre quién está tras los crímenes).
- La novela histórica (la empresa Mendoza vende armas a potencias de la Triple Alianza y de la Triple Entente, el rey es una figura que busca apoyos en la burguesía catalana...).
- La novela social (la venta de armas a potencias de la Primera Guerra Mundial aumento la actividad fabril, pero empeoró la situación obrera: el Anarquismo se desarrolla con rapidez en la época reflejada en la obra).
- La novela picaresca (indudablemente, Javier Miranda recuerda a Lázaro de Tormes: orígenes humildes, búsqueda de ascenso social, trabaja para diferentes jefes -Cortabanyes y Lepprince-, consiente el adulterio de Lepprince y María Coral...).
- La novela de humor (personajes como Nemesio Cabra, el Sargento Totorno, con los avisos epistolares a Vázquez sobre los peligros de África, las piruetas de María Coral o su salvación milagrosa tras la muerte de Max, aligeran la tensión dramática de la obra y nos hacen sonreír).
- El folletín también parece resultar grato a Mendoza: de él toma la variedad y cantidad de sucesos y la relación opresora de los más pudientes hacia los más débiles de la sociedad (Lepprince / María Coral y Javier, Savolta-Claudedeu-Parels / obreros).

i

También nos parece importante apuntar que esta novela es extremadamente moderna en cuanto a la técnica: el autor busca, como antes decíamos, un lector activo, capaz de recomponer el rompecabezas en que ha transformado la acción:

- Maneja varias perspectivas narrativas: la información nos llega a través de Javier Miranda (1ª persona), a través de un narrador omnisciente y por medio de una gran variedad de documentos que nos resulta extraño encontrar en una novela (declaraciones judiciales, instancias, fichas policiales, artículos periodísticos...)
- La acción se presenta a través de la técnica de CONTRAPUNTO: va, en un mismo capítulo, de una acción a otra, sin orden lógico.
- El desorden temporal es enorme, sobre todo en la primera parte. Para nuestra sorpresa, al final de la novela, el sargento Vázquez hace una enorme ANALEPSIS en la que se recomponen y ordenan todas las acciones desordenadas en el libro. MAGISTRAL.
- El lenguaje es también digno de comentario: no sabíamos lo que era un AFFIDÁVIT (declaración jurada) ni un FACSÍMIL FOTOSTÁTICO, por ejemplo. Todo eso se mezcla con variedades geográficas y contextuales de lengua de un modo realmente curioso.

Para finalizar, diremos que la experiencia de leer en el club nos sigue mostrando que un libro es una caja llena de mil sorpresas inimaginables: la lectura y el comentario en grupo es la llave maestra que la abre, una vez más.

Fendetestas 1º BACHILLERATO.





24 ene 2013

El diario de Ana Frank



Ya hemos comentado en otras ocasiones cuestiones relacionadas con esta biografía gráfica de Ana Frank. A pesar de conocer un poco su historia, nos ha impactado mucho tanto la lectura como la visita virtual a la "casa de atrás". Son varios los comentarios que hemos recogido de la obra:

"Es una historia triste y cruel. Me sorpendió el brusco giro que dio la vida de Ana desde que se instaló en Amsterdam: de una vida perfectamente normal, de repente se trasladó a una casa escondida para convivir, además, con desconocidos. Pero más horrible fue su final, al igual que el de muchas personas que sufrieron el mismo destino injusto por ser judíos. Esta obra muestra las tremendas injusticias cometidas por los nazis; Ana Frank es solamente una entre esos millones de personas que sufrieron la brutalidad extrema por parte de otros seres humanos...no hace mucho tiempo."

Elvira

"No sólo me ha impactado la historia de Ana FranK, sino que me sentí un poco identificada con ella en algunos aspectos de su vida. Fue una niña sonriente, curiosa, a la que le gustaba conocer la realidad que la rodeaba; fue una niña que hubiese tenido un futuro brillante si no hubiese sufrido el terrible acontecimiento que le tocó vivir. Pienso que los nazis echaron a perder muchos futuros."

Alicia

Lectores de 2º



Algunos de los lectores de 2º ESO hemos leído Relatos de Poe en versión cómic. Los títulos que se recogen en esta selección son "El escarabajo de plata", "El método del Doctor Alquitrán y del Profesor Pluma" y "La caída de la casa Usher". Tres historias inquietantes, de fácil lectura, que nos han permitido leer de otra forma algunos cuentos de este importante autor norteamericano.



Otros hemos comenzado leyendo un clásico de la literatura de terror, Frankenstein, en la versión más terrorífica.




La historia es muy interesante, nos ha gustado a todos y se la recomendamos al resto de nuestros compañeros. Además, Eva dice que ahora le apetece mucho leer la novela.


21 dic 2012

DE VISITA NA CASA DE DONA EMILIA

     
 
 Varios membros do Club de Lectura Fendetestas visitaron onte a casa de Emilia Pardo Bazán en A Coruña. A directora do Museo, Xulia Santiso, levounos, co seu bo saber facer, á época da escritora: conseguiu que tivésemos a sensación de ter á creadora dos Pazos de Ulloa entre nós, quentándose á beira da cheminea do seu salón, lendo a prensa da época ou escribindo calquera dos seus marabillosos contos no despacho.
 




Grazas, Xulia, por ese agradable paseo por Marineda.