Desde as últimas semanas de xaneiro andamos a voltas coa poesía en galego e en castelán. O obxectivo que nos propoñemos é , de entrada, sentir a poesía como algo próximo e actual, como unha parte máis da realidade: os creadores de textos poéticos respiran o mesmo aire ca nós, pisan o mesmo chan... algo terán pois en común cos que os lemos. Imos pois tratar de buscar esa "zona común" e de camiñar un pouco por ela.
Estamos a ler a Carlos Negro e a Raúl Vacas. O primeiro lévanos, como un furacán, ó mundo dos motores, da noite, da velocidade, do perigo na carretera... e da morte. Co segundo entramos na poesía como xogo: a intertextualidade, a sociedade de consumo, a mestura de textos que nada teñen que ver, a relación entre poesía e as diferentes áreas do currículo... En definitiva, cada día ábrensenos un pouquiño máis os ollos e a boca, ó entender que poesía non é unha estrela inalcanzable no firmamento, senón unha mazá de ouro á que todos nós lle podemos botar a man.
