19 dic 2018

O NENO CAN



Comentarios de alumnos de 1º ESO sobre o libro O neno can





 SALMA: Este libro gustoume moito polos valores educativos e persoais que transmite. Por outro lado, algún capítulos non concordan cos temas principais da historia, pero aínda así están ben redactados.
ALONSO: A min  persoalmente gustoume bastante este libro, paréceme que está moi ben tratado o tema dos dereitos humanos e a igualdade.



JOEL: A min gustoume bastante o libro porque me pareceu moi interesante e entretido.
PABLO: A min gustoume bastante este libro porque trata temas sobre a desigualdade e amósanos exemplos para que saibamos o sufrimento doutras persoas. O que máis me chamou a atención foi que en todas as historias houbese un can cunha mancha nun ollo.




LUCÍA: Sinto que este tipo de contos son necesarios para darnos conta de que non todas as persoas teñen as mesmas oportunides e condicións de vida ca nós.

LAURA: A min este libro gustoume moito porque trata de persoas que non teñen moita sorte na vida. Cada un encontra un can branco cunha mancha nun ollo que representa que nunca se está só na vida. A conclusión é que nunca se está só.

EL SUEÑO DEL CARACOL, PARA VER O LEER (II)



       Y ya para terminar con las versiones escritas a partir del cortometraje El sueño del caracol, ( https://www.youtube.com/watch?v=COEzK3h8mUY ) podéis leer la que ha creado para todos nosotros Leonardo. 

TARDE PARA HACERLO 
Leonardo Ríos Varela 
      Tras verlo en la cafetería, creí que sería la persona con la que compartiría mi vida. Lo que más me atrajo de él fue su media melena, esa tez pálida, pero sobretodo esa parsimonia, esa naturalidad; me enamoré cuando lo vi leer y tomar mi café favorito, el cortado, en mi cafetería favorita. Decidí seguirle, atravesó todas las callejuelas hasta llegar a una librería. Entré unos instantes más tarde que él y me camuflé detrás de una estantería de libros al azar.
      La librería también me enamoró porque sonaba mi estilo de música favorito. No era muy grande, pero sí tenía su encanto, la gente no abarrotaba este humilde negocio. Había una parte con sillones que resultaba de lo más agradable para pasar un buen rato antes de escoger alguna de las maravillosas obras que la literatura nos ha dado. Él era el dependiente, parece que el negocio no era suyo, un hombre mayor de pelo blanco, se situaba tras una pared detrás del mostrador, que tenía una ventana que daba a la oficina.
Mientras observaba la librería apareció él:
     - Hola - dijo repentinamente con su voz rasgada
     - Hola - respondí tímidamente.

Resultado de imaxes para el sueño del caracol
     - ¿Estás interesada en este libro? – la pregunta me resultó de lo         más inoportuna, pues estaba  inmiscuyéndose en mis                       pensamientos.
     - ¡Eh!, sí – contesté atontada.
     - ¿Te gustan los caracoles? – preguntó él.
     - No – negué de repente – Sí – afirmé después al ver la portada         del libro que yo sostenía.
     - Ahora mismo te cobro. Ven por aquí
       Fui tras él y me quedé atontada mirándole; entretanto tanto,       con cuidado y mimo preparaba el libro que yo me disponía a         comprar. Llegué al mostrador, donde tenía mi compra ya envuelta.
      - Son doce marcos - dijo – ¡Que tenga un buen día! – añadió tras entregarle el dinero.
      Me fui a casa pensando en él. Mis sentimientos eran muy profundos, pensaba en qué haría en ese mismo instante. Día tras día fui al que ya era mi sitio favorito de la ciudad, la librería, que cada jornada estaba ocupada por gente distinta, pero siempre por este chico. Lo máximo que conseguí sacar esos días fue su nombre “Oliver”, un nombre parecido al sol, sobre lo que todo gira. Compré un libro cada día, que él me envolvía, y que no llegué a abrir. “Hola” y “Gracias” eran las palabras que ambos cruzamos todos los días. Me decidí a hablarle y me dispuse a ir a la librería. Llegué y no lo vi, antes de desesperar, me decanté por preguntarle al dueño.
      - ¿No trabaja hoy Oliver? 
      - ¿Eres amiga de él? – respondió
Asentí y el señor, con  expresión abatida,  me dijo:
      - Oliver ha muerto hoy en un accidente de tráfico…
    Tras esas palabras no oí más, me fui a casa, llorando por una persona a la que amaba y de la que solo sabía su nombre: Oliver.
     Rota por el dolor abrí lo único que con él me relacionaba, los libros que había comprado, y que sus perfectas manos habían tocado, abracé ese primer libro tras quitarle el papel de regalo, y olía a él, a ese olor que llegaba cuando me acercaba a pagar. Abrí la primera página... ¡Y había una dedicatoria en la que me decía que sentía algo, que me quería conocer, que quería establecer una relación conmigo! Tras abrir los restantes libros, descubrí los otros mensajes. Lloré hasta que me cansé y decidí hacer algo.
    La mañana siguiente fui a donde él murió, a esa maldita carretera que había truncado mi sueño, que había roto mi vida, lo único que me hacía levantar de la cama cada mañana. Cuando el primer coche apareció, decidí abalanzarme sobre él. ¿El conductor era Oliver? No lo sé, no veía nada solo el momento de reunirme con la persona que tanto amaba, si eso podía llegar a pasar. Quise morir como él lo hizo. Vivimos un amor tímido, como los caracoles, como el primer libro que compré, que por tonta o inepta no llegué a abrir. Ahora ya era tarde para hacerlo...


LEONARDO RÍOS VARELA

EL SUEÑO DEL CARACOL PARA VER O LEER (I)

       

       Ya para terminar este trimestre, os dejamos dos textos que recogen distintas versiones de El sueño del caracol, un cortometraje del año 2001, dirigido por el director Iván Sáinz-Pardo. En él se cuenta la historia de amor frustrado entre una joven enamorada y un librero de su misma edad, de quién no sabe absolutamente nada.  Raúl y Leonardo, alumnos de primero de bachillerato, queremos compartir con vosotros nuestra pequeña aportación al blog, con estos dos relatos, creados a partir del lenguaje fílmico.

Comenzamos con el relato de Raúl González.

Cortometraje - El sueño del caracol :
 


EL SUEÑO DEL CARACOL


Hoy estoy bajo tierra y no pasa ni un solo día en el cual no me venga a la mente esa preciosa niña. Pero empecemos por el principio.


Estaba en un bar en el que solía desayunar diariamente antes de ir a trabajar; no tenía nada de especial, era un espacio muy amplio dividido a dos alturas. En la zona superior tenía cinco mesas y en la parte inferior, quince; también contaba con una gran cristalera por la cual podías ver el exterior poco transitado de la calle a primera hora. La barra estaba situada en la zona sur del local: era larga, de madera vieja muy rascada y gastada por algunos golpes o algunas bebidas derramadas sobre ella. Las mesas tenían una única pata central de metal negro y una superficie de mármol blanco; las sillas era tan simples como unos hierros doblados de tal forma que imitaban perfectamente la forma del asiento.


  Esa mañana me llamó la atención una chica que semejaba tener aproximadamente mi edad., Se veía que era torpe o que estaba nerviosa puesto que derramó parte de su bebida; cuando se dispuso a coger una servilleta para limpiar el líquido se le escurrió el servilletero causando un gran ruido. No le di mayor importancia, pagué el importe de mi desayuno y me marché a trabajar. La niña me siguió disimuladamente intentando que no me percatara de su presencia. Entré en la librería y comencé a organizar los libros que nos habían traído ayer. Cuando me percaté de su presencia se asustó y para disimular decidió coger un libro de la estantería, el cual trataba sobre los caracoles. En ese momento me dispuse a hablarle:


         -Hola- saludé cordialmente.

         -Hola- contestó ella.

         -¿Puedo ayudarte en algo?- le pregunté como cualquier dependiente.

Tras dudar contestó:

        -Sí, quiero llevarme este libro.

        -¿Se lo envuelvo?- pregunté

        -Sí, por favor-me contestó.


Me dirigí hacia el mostrador, tenía muy claro que el libro no era para ella. La vi tan poco decidida a hablarme que le escribí una pequeña nota en la primera hoja del libro en la que me presenté. Después le cobré y se marchó.


Resultado de imaxes para el sueño del caracol

          Al día siguiente volvió, cogió otro libro y me pidió que se lo envolviera y se lo cobrara. Yo, como ya había hecho, le volví a escribir otra nota en la que hablaba un poco más de mí. Siguió viniendo cada día durante semanas, con el paso del tiempo cada vez la veía más hermosa. Era no muy alta, no excedía el metro sesenta, esbelta con un torso perfectamente moldeado, su cara tenía una forma indefinible para mí, pero preciosa. Los pómulos lucían tan perfectos como dos medias lunas, su pelo no le llegaba más abajo de los hombros y eran de un color castaño como el de las preciosas hojas que caen de los árboles en otoño, sus ojos eran profundos, pero con gran personalidad. Poco más se podía decir de su físico, únicamente añadir ese pequeño lunar que tenía bajo el labio inferior y el hoyuelo que solía lucir especialmente cuando se reía con esa risa típica de los niños pequeños, lo que le daba ese punto de dulzura. Con las semanas descubrí cómo era su personalidad, tremendamente tímida, a la par que dulce. Solo que no demostraba esta dulzura ante mí, quiero creer que por vergüenza.


Yo seguía sin recibir ninguna respuesta a mis notas, pero no cesé en el intento y las seguía escribiendo. Tiempo después, un día como otro cualquiera, iba hacia mi trabajo con la esperanza de que esa chica, de la cual estaba completamente enamorado y cuyo nombre desconocía, volviera como cada día a por uno de los muchos libros de la biblioteca. 
 

Todo cambió en el instante en que un coche no frenó cuando yo cruzaba y acabé en el hospital... Y un día más tarde, en un ataúd sin saber qué ocurrió: si la chica había leído las cartas, si había ido ese día, si sabía qué me había ocurrido...


La vida, al fin y al cabo, es tan rápida como un chasquido de dedos, por eso no debemos hacer como el caracol e ir lentos y escondernos. Hay que atreverse, vivir y sobre todo disfrutar cada instante porque un día tranquilo puedes encontrar el fin de la vida y del amor. 


 


17 dic 2018

VINGT MILLE LIEUES SOUS LES MERS


Os fendetestas de francés de 4º ESO leron ao longo deste trimestre a obra de Jules Verne: Vingt mille lieues sous les mers (Vinte mil leguas baixo dos mares). Queren compartir algúns coñecementos que lles achegou a lectura deste libro.

O autor:
Jules Verne (1828, Nantes - 1905, Amiens)
Foi considerado o pai da ciencia ficción moderna. Naceu en Nantes e estudou leis en París. Os seus inicios como escritor non son moi afortunados. En 1863, obtivo o seu primeiro éxito coa publicación de Cinco semanas en globo.
Apaixonado das viaxes e da ciencia, elementos fundamentais na súa obra, despertou profundamente o interese polos inventos no século XIX.
Vaticinou con asombrosa exactitude moitos dos logros científicos do século XX. Falou de foguetes espaciais, submarinos, helicópteros, aire acondicionado...
Vinte mil leguas baixo dos mares, novela de aventuras, é a sexta da serie das Viaxes Extraordinarias. Foi publicada por Hetzel, en París, en 1869. 



Resumo:
No ano 1866, reina unha forte angustia sobre os océanos. Un monstro mariño foi visto en diversos mares por varios buques. Organízase unha expedición a bordo da fragata americana Abraham Lincoln co capitán Faragutt, o canadense Ned Land, o famoso naturalista francés, Aronnax, do Museo de París e o seu fiel servente, Conseil. A finalidade desta expedición é capturar esta abominable ameaza.
Durante varios meses, as investigacións son escasas e o desalento apodérase da tripulación. Ata o 5 de novembro. Ese día, Ned Land percibe o monstro, un "narval xigantesco". Desprázase a tal velocidade que á fragata cústalle seguilo. Cando por fin consegue achegarse, o animal aborda violentamente a nave.
Atópanse case totalmente mergullados por unha onda monumental. Aronnax, Conseil o e o arpoador Ned Land son precipitados no mar polo choque. Chegan a refuxiarse sobre as costas do monstro. Comprenden que o monstro era, en realidade, un buque submarino: o Nautilus. Os tres náufragos son encarcerados e atópanse a bordo do Nautilus. Entón, coñecen esta tripulación misteriosa e o seu capitán, Nemo, un personaxe cunha actitude moi enigmática. Descobren moi rapidamente que o capitán Nemo, que concibiu os planos do Nautilus, despreza a compañía dos humanos. Négase a poñelos en liberdade. Os tres náufragos permanecerán preto de oito meses no Nautilus.
O capitán Nemo fai descubrir aos seus hóspedes os tesouros da biblioteca e do museo do Nautilus e decide emprender unha volta ao mundo polas profundidades oceánicas. En compañía deste capitán enigmático, os tres heroes descobren a illa de Ceylán, famosa polas súas madreperlas, tesouros engulidos, pelexan contra polbos xigantes, aventúranse nos bosques submarinos.
Aronnax, Conseil e Ned Land seguen experimentando unha desconfianza cara a este capitán misterioso. Un día, as súas sospeitas son confirmadas: o capitán Nemo afunde, a sangue frío, un buque de guerra de nacionalidade descoñecida e toda a súa tripulación. Acusa a este barco de matar a súa muller, os seus fillos e á súa patria.
A tristeza e o espanto reinan agora a bordo do Nautilus. Ned Land, Aronnax e Conseil chegan entón a escaparse. Embárcanse a bordo dunha chalupa, e achegaranse por milagre ás costa de Noruega. Alí esperarán un barco para volver a Francia. Xamais saberán o que foi do Nautilus.



Para rematar, imos amosar a opinión persoal de Nadia, de 4º eso A sobre a obra:

- « J’ai beaucoup aimé le livre. Cela m’ a semblé une aventure qui définissait parfaitement le fond de la mer. J’ai adoré les personnages. Étant donné que c’est une œuvre en français, même s’il s’agit d’une adaptation à notre niveau, j’ ai eu du mal à la comprendre et j’ ai dû la lire plus de deux fois, c’est donc un travail un peu fatigant. La partie que j’ai aimé le moins est, peut-être, la fin, parce que c’était la plus compliquée à comprendre. Cela m'a semblé une très bonne adaptation, qui n’a pris que les parties les plus importantes pour la compréhension du travail ».
- “ Gustoume moito. Pareceume unha obra de aventuras que definía moi ben o fondo do mar. Os personaxes encantáronme. Ó ser unha obra en francés, aínda que é unha adaptación para o noso nivel, custoume bastante entendela e tívena que ler máis de dúas veces, polo que se me fixo un pouco densa. A parte que menos me gustou foi, posiblemente, o final, xa que foi o que máis me custou entender. Pareceume unha adaptación moi boa, que colleu xusto as partes máis fundamentais para o entendemento do obra ”.

Os Fendetestas de francés de 4º ESO A.

POIL DE CAROTTE




Os fendetestas de 1º BAC A de francés mergulláronse neste primeiro trimestre na lectura do libro Poil de carotte de Jules Renard, novela autobiográfica, que foi publicada en 1894.

O autor:
Jules Renard naceu en Châlons-du-Maine no ano 1864, foi un escritor e crítico literario de afamado prestixio. Adquiriu os seus coñecementos de literatura acudindo a cafés literarios e lendo xornais, o que o levou a escribir contos, poemas e novelas. Chegou a ser alcalde da súa vila. Morreu en París no ano 1910, con só 46 anos.
Entre as súas obras máis destacadas atopamos, Poil de Carotte, L’écornifleur, Histoires Naturelles, Le coureur de filles. A maioría delas están centradas na rexión de Nièvre. 

 

Resumo da obra:
Pelo de Cenoria é o nome dun mozo adolescente que vive cos seus pais: o señor e a señora Lepic nunha casa de campo acomodada, nunha rexión da Borgoña-Franche-Comté de Francia, en Nièvre. Pelo de cenoria, así chamado pola cor roiba do seu pelo e polas súas pencas, axuda nas tarefas da casa, pero a relación cos seus pais non é moi boa. A súa nai bérralle constantemente. Un día chega a súa casa, Annette, a nova criada e a súa nai grítalle por falar con ela. Ao longo da historia a criada convértese nun punto clave de apoio para Pelo de Cenoria. As discusións e as prohibicións, como a de non poder ir de caza co seu pai, levan ao mozo a intentar suicidarse en dúas ocasións, cun resultado falido. Ao final, Pelo de Cenoria quere marchar da casa, pero falando co seu pai e con Annette decide quedarse e estudar como el lle aconsella.

Personaxes do libro:
Poil de Carrote: c’ est un garçon de seize ans, fils de M. Lepic et Mme. Lepic. Il est très gentil, travailleur, ses cheveux sont roux c’est pourquoi tout le monde l’ appelle Poil de Carrote, son vrai prénom est François.
M. Lepic: c’ est le père de Poil de Carrote. Il aime chasser, il est compréhensif avec Poil de carotte, il n aime pas Mme. Lepic.
Mme. Lepic: c’ est la mère de Poil de carotte. Elle est antipathique, elle aime lancer des humiliations sur le plus jeune de ses fils, elle ressent de la haine envers François, elle préfère son fils aîné Félix.
Annette: c’est la nouvelle servante de la famille Lepic. Elle est trés travailleuse et gentille avec Poil de carotte.

Pelo de Cenoria: é un mozo de dezaseis anos, fillo do Sr. Lepic e da Sra. Lepic. É moi bo, traballador, é roibo, é por iso que todo o mundo o chama Pelo de Cenoria, o seu verdadeiro nome é François.
Sr. Lepic: é o pai de Pelo de Cenoria. Gústalle cazar, é comprensivo con François , non quere á Sra. Lepic
Sra Lepic: é a nai de Pelo de Cenoria. É antipática, gústalle humillar ó máis novo dos seus fillos, sente odio cara a François, prefire ó seu fillo maior Félix.
Annette: é a nova criada da familia Lepic. É moi traballadora e boa con Pelo de Cenoria.


Nous vous invitons à lire Poil de carotte, roman autobiographique de Jules Renard qui raconte l'enfance et les déboires de ce garçon roux mal aimé par sa mére.
Il existe aussi deux versions cinématographiques du livre, dirigées par Jacques Feyder en 1923 et par Julien Duvidier en 1925.
Bonne lecture et bon visionnage !!!

Convidámosvos a ler Pelo de Cenoria, novela autobiográfica de Jules Renard que conta a infancia e os desgustos deste mozo roibo pola falta de amor materno.
Existen tamén dúas versións cinematográficas do libro, dirixidas por Jacques Feyder en 1923 e por Julien Duvidier en 1925. Boa lectura e bo visionamento!


 OS FENDETESTAS DE 1ºBAC

9 dic 2018

O CORAZÓN DELATOR


     Os Fendetestas de 3º ESO estiveron lendo unha escolma de relatos de Edgar Allan Poe e de Roald  Dalh. Dous clásicos intemporais que non perden a súa esencia e calidade co paso dos anos. No noso club  de lectura sempre tentamos relacionar a literatura co medio audiovisual e conectar os clásicos cos tempos actuais. Seguindo esta liña, na reunión que mantivemos para falar dos relatos escollidos, proxectamos un episodio da famosa serie Os Simpsons titulado "A rival de Lisa" inspirado no conto “O corazón delator” do escritor estadounidense Edgar Allan Poe.




3 dic 2018

COMETAS EN EL CIELO: PARA LER E VER


Resultado de imaxes para cometas en el cielo pelicula

         Hai xa dúas semanas rematamos a lectura de Cometas en el cielo, de Khaled Hosseini. Nesta ocasión manexamos a versión gráfica, ilustrada por Fabio Celoni e Mirka Andolfo. Antes de reunirnos para comentar a obra, tivemos a oportunidade de ver a película que no 2007 dirixiu Marc Foster partindo da novela. Non nos defraudou en absoluto: poucas veces a versión fílmica respecta tan ben a historia orixinal. 

         Tanto a novela gráfica como a versión cinematográfica déronnos pé a comentar diferentes aspectos de interese:
- O mundo afgano non é o mellor lugar para unha muller: na primeira parte da película, que reflexa unha época de apertura social e política as mulleres con un estilo occidental e teñen certas liberdades. Na segunda parte, isto cambia radicalmente co réxime talibán, o cal obriga ó uso da burka e permite a lapidación, entre outras atrocidades. Afanistán é un país que involucionou e segue a involucionar co tempo. Como pode estar a pasar isto en pleno século XXI??

- A variedade de pobos afganos e a súa distinta orixe: Hassam é un zahara, é o fillo do criado da familia de Amir Jam. Aínda que inicialmente o considera o seu amigo, despois a amizade rómpese por un feito gravísimo. Na vida cotiá Hassam traballa na casa de Amir Jan, de feito é el quen lle pon o almorzo na mesa.

- Cometas en el cielo fainos reflexionar sobre a gravidade da covardía e a mentira que poden traizoar unha relación de confianza e amizade. Amir Jam comete un grave erro pero ao medrar e madurar consegue enmendalo. Este é un bo exemplo dun personaxe redondo. A dignidade do pai é tamén un tema destacado porque nos mostra que é unha persoa de principios que busca non facer dano a ninguén, é un personaxe moi humano.

     Recomendámosvos esta novela e a súa versión cinematrográfica, xa que nos trasmiten valores necesarios para vivir de xeito correcto en calquer parte do mundo. E recórdannos que non en todos os lugares do mundo se vive como aquí... Se a nós nos queda aínda moito polo que loitar para conseguir unha sociedade mellor, imaxinade o difícil que é vivir nos países coma Afganistán...


20 nov 2018

INSTRUCIÓNS PARA TOMAR CAFÉ


     Os rapaces e as rapazas de 3º ESO comezamos o curso lendo Instrucións para tomar café de  Manuel Núñez Singala. Na reunión que dedicamos a falar do libro comentamos que o título nos parecera moi curioso e incluso un  chisco enganoso.  Son contos  moi breves (case microrrelatos) de temas moi diversos que ofrecen unha radiografía do ser humano con pequenas reflexións ao xeito de pinceladas que debuxan a  nosa sociedade.  Divídese en catro seccións: “Libro de reclamacións”, “Libro de estilo”, “Libro de instrucións” e “Libro de contos”.  No terceiro apartado  o autor inclúe o seguinte aviso: As presentes instrucións  diríxense  a todos aqueles visitantes  non galegos que se achegan por primeira vez ao noso país. Tamén aos galegos con sentido do humor. Estes textos achégannos un retrato da nosa cultura e  da maneira de ser que nos identifica e singulariza como galegos.

     Un  dos relatos dos que falamos  na posta en común foi o titulado “Cocido familiar” no que se vai narrando dunha maneira moi peculiar a xuntanza no Entroido dunha familia. A nai é a encargada de facer a comida para os fillos e as súas respectivas parellas. O curioso da situación é que como todos teñen moitas suxestións ou restricións sobre a maneira de facer o cocido, a cociñeira decide presentar unha fonte baleira.   Para nós, a actitude da muller representa unha rebelión ante a incomprensión e a escasa valoración do seu traballo.

      Outro dos relatos comentados foi  “Instrucións para pedir cousas”. Neste caso o autor presenta  de maneira irónica unha serie de tópicos ou  estereotipos asociados coa maneira de ser dos galegos. A famosa retranca ou  o feito de non dicir claramente a idea que se quere comunicar definen a nosa identidade como pobo.  Os galegos non lle dicimos a ninguén se pode levarnos á casa; damos un rodeo e preguntámoslle se trouxo coche agardando que nos pregunte se queremos que nos leve. Pareceunos moi divertida e ocorrente esta reflexión e sentímonos identificados con moitas da situacións que se presentan neste texto.

     Rematamos esta crónica escollendo novas lecturas: unha escolma de Relatos escalofriantes de Roald Dahl e de Contos de Edgard Allan Poe.